Wie naarstig op zoek is naar een passen dieet om af te slanken heeft aan dit boek helemaal niets. Maar dat is natuurlijk ook wel een beetje de bedoeling van ’t Hart. Hij geeft zijn mening over de huidige slankheidswedloop die bij voorbaat verloren wordt in een samenleving met een verloederd consumptiepatroon. Toch heeft hij heeft een grondige studie gemaakt van de slankheidslectuur die de laatste jaren over ons heen is gestort. Maarten ’t Hart is in dit nieuwe boek weer lekker op dreef en dat is meer dan reden genoeg om het te lezen.
Zonder er uitgesproken voor te kiezen breekt hij een lans voor de alternatieve voedingshandel die nog producten op de markt brengt die werkelijk een goed alternatief te bieden hebben voor ons verloederde consumptiepatroon.
Hij is het levende bewijs voor de stelling dat wat men lekker vindt bepaald is door de herkenning, de associatie. Hoe kan je anders bruine bonen met stroop lekker vinden? Maar het pleit voor hem dat hij hiervoor uitkomt, zonder schaamte. Wie durft er nu in de huidige culinair-literaire hype van de Wittemans, Vreugdenhils en Bouillons zoiets te schrijven? Het moet toch gaan over de meest excentrieke ingrediënten en gerechten met sprinkhanen en tarantula’s, over bevroren stukjes rauw gezouten varkensvet die als hapje bij de borrel gegeven wordt, het moet gewoonweg shocking zijn. Welnu, bruine bonen met stroop, dat is pas shocking, maar daar bereik je niets mee want iedereen kan zich precies voorstellen hoe dat smaakt en er uitziet. Van verfijnde gastronomie kent Maarten ‘t Hart niets, maar daar heeft hij het veest aan (een woord dat ik niet kende maar wel dank zei zijn boek heb geleerd).
Neen, Maarten ’t Hart pocht niet met zijn culinaire ontdekkingen van verre landen en erg speciale dingetjes waarvan hij de bevoorrechte proever was. Hij gaat zelf op onderzoek uit, al experimenterend met de meest eenvoudige (maar daarom niet altijd gemakkelijk verkrijgbare) ingrediënten, hij koopt ze in de reformwinkel (voor zover die nog bestaan, blijkbaar is voor hem elke natuurvoedingswinkel een reformwinkel)) en experimenteert ermee in zijn eigen tuin. Geen sprake van exclusieve onbetaalbare ingrediënten waarop de lezers van Ambiance zitten te wachten, maar echt vernieuwende ideeën die passen bij een tijd van ecologisch culinaire heroriëntering. Zo veegt hij ook de vloer aan met Nigella Lawson en Jamie Oliver, die laatste bijvoorbeeld omdat hij een recept laat zien met een bedreigde vissoort. Tegenover deze populaire TV-sterren zet hij Bircher Benner (nochtans ook een dieetgoeroe), de Zwitserse arts die zo’n 35 jaar geleden ophef maakte met rauwkost en muesli. 35 jaar geleden? Mijn god, dat was de hippietijd!
Reacties