Ik ben geen fan van new age en sinds de macrobiotiek in de jaren 70-80 van de vorige eeuw betweterig en onwetenschappelijk de natuurvoedingsbeweging infiltreerde, ben ik huiverig voor “gezondheidskenners en voedingsdeskundigen” die de waarheid in pacht denken te hebben. In de macrobiotische voedingsleer zaten best goede elementen en eerlijk is eerlijk, het heeft ook voor culinaire vernieuwing gezorgd. Maar van zodra het pedante gezwets begon haakte ik af. Toch heeft het mij er niet van weerhouden om me goed op de hoogte te stellen van die voedingsleer, recepten en gerechten uit de macrobiotiek. En gezien de voedingskundige en culinaire verruiming die het met zich meebracht, heb ik daar geen spijt van. Wanneer ik nu lees, luister en/ of kijk naar publicaties of uitzendingen over de ayurvedische voeding, dan is een déjà vu onvermijdelijk. En ook nu weer zal ik me op de hoogte stellen, me niet erin verdiepen, want de ergernis over precies dezelfde onhebbelijkheden als bij de macrobiotiek slaat al snel toe. Toch wil ik ervan leren, want even onvermijdelijk zullen ook in deze ayurvedische benadering elementen zitten die de moeite waard blijken te zijn, al was het alleen maar een mogelijkheid om op een toegankelijke manier kennis te maken met een deel van de Indische eetcultuur.
Reacties