Wie regelmatig naar Travel Channel kijkt, zal zeker wel eens het programma van Andrew Zimmern gezien hebben: Bizarre Foods. Een aanstellerig typetje dat inspeelt op de behoefte om het dagdagelijkse tot saai te verklaren en waarbij niets meer spectaculair of gek genoeg kan zijn. Het gaat hier niet, zoals bij andere programma’s van dit type om halsbrekende toeren (alhoewel …) maar om het bizarre op zich. Voedsel, ingrediënten, gerechten en voedingsgewoonten van over de hele wereld vormen zijn jachtdomein op zoek naar het extreme. Of toch niet? Het is dubbel: in onze geciviliseerde wereld hebben wij toch wel de binding met onze voedingsmiddelen verloren. We vinden het prachtig dat we in onze uitpuilende supermarkten alles kunnen krijgen als het maar netjes panklaar in plastic verpakt is. We weten ondertussen wel dat de bio-industrie dieronwaardig is maar we zijn het “gezeur” erover zat en laten onze eetlust er niet graag door bederven. Wat Andrew Zimmern doet is ons confronteren met mensen die voor hun voedsel of handel in voeding nog hun handen vuil maken en waarvoor ingrediënten niet moeten omgetoverd worden tot kunstwerk om er uitdagend en appetijtelijk uit te zien. Wanneer we uit gaan eten willen we graag verrast worden en in bewondering kijken naar het mooi opgemaakte bord en mogen we blij zijn dat de restaurantkaart of de kelner ons de nodige informatie verschaft over wat dat moois op ons bord is omdat de ingrediënten toch niet meer te herkennen zijn. Neen, dan toch liever de pure voeding zoals die in Bizarre Foods getoond wordt. Niet dat ik door alles wat daar vertoond wordt gecharmeerd ben, maar ik wil weten dat het bestaat en soms wil ik me erdoor laten inspireren. Maar, Linda Roodenburg overtuigt me meer met haar Rotterdams Kookboek en Eten op Aarde.
Reacties